Darmowy fragment publikacji:
Reprezentacje przestrzenne
wsi w Polsce
Pracę tę dedykujemy
Panu Profesorowi Andrzejowi Suliborskiemu,
niestrudzonemu orędownikowi i propagatorowi
wartości Geografii.
ZESPÓŁ AUTORSKI
Reprezentacje przestrzenne
wsi w Polsce
pod redakcją Marcina Wójcika
Łódź 2020
Marcin Wójcik, Uniwersytet Łódzki, Wydział Nauk Geograficznych,
Katedra Geografii Regionalnej i Społecznej; 90-142 Łódź, ul. Kopcińskiego 31
REDAKCJA NAUKOWA
Monografia powstała w ramach realizacji projektu pt.: „Reprezentacje przestrzenne osiedli
wiejskich w Polsce” finansowanego ze środków NCN, 2014/13/B/HS4/00481.
REDAKTORZY INICJUJĄCY
Beata Koźniewska
Witold Szczęsny
RECENZENT
Monika Wesołowska
SKŁAD I ŁAMANIE
Karolina Dmochowska-Dudek
Wydanie I.
Nr zamówienia: W.09037.18.0.K
© Copyright by Authors, Łódź - Kraków 2020
© Copyright for this edition by Uniwersytet Łódzki, Łódź - Kraków 2020
© Copyright for this edition by AGENT PR, Łódź - Kraków 2020
WUŁ ISBN - 978-83-8220-242-7
WUŁ e-ISBN - 978-83-8220-243-4
AGENT PR ISBN 978-83-64462-43-6
Wydrukowano z gotowych materiałów dostarczonych do Wydawnictwa UŁ
PROJEKT OKŁADKI
AGENT PR
Piotr Chruścicki
W publikacji wykorzystano zdjęcia wykonane przez Marcina Wójcika w latach 2016-2018
we wsiach objętych badaniem
Ark. wyd. 14,04; ark. druk. 20,25
Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego
90–131 Łódź, Lindleya 8
www.wydawnictwo.uni.lodz.pl
e-mail ksiegarnia@uni.lodz.pl
tel. (42) 665 58 63
Spis treści
Marcin Wójcik
Koncepcja „przedstawień przestrzennych” (spatial representations) _________________________ 7
Karolina Dmochowska-Dudek
Przemiany morfologiczne i funkcjonalno-przestrzenne wsi zapisane w geokompozycjach _____21
Anna Janiszewska
Przemiany demograficzno-społeczne wsi ________________________________________________39
Paulina Tobiasz-Lis, Pamela Jeziorska-Biel, Marcin Wójcik
Wyobrażenia przestrzenne jako forma reprezentacji wsi ___________________________________61
Oskar Wolski
Wizje wsi w strategiach rozwoju gmin ___________________________________________________85
Anita Kulawiak
Obrazy wsi w mediach ________________________________________________________________97
Marcin Wójcik
Podsumowanie ______________________________________________________________________111
Marcin Wójcik, Paulina Tobiasz-Lis
Reprezentacje krajobrazów ___________________________________________________________117
Bibliografia _________________________________________________________________________138
Spis tabel ___________________________________________________________________________147
Spis rycin ___________________________________________________________________________158
Załącznik 1 __________________________________________________________________________151
Załącznik 2 __________________________________________________________________________157
Koncepcja „przedstawień przestrzennych”
(spatial representations)
Geneza, rozwój i wyzwania dla badań geograficznych
Marcin Wójcik
Wprowadzenie
Geografia człowieka (human geography) nieustannie ewoluuje, dostosowując się do
nowych wyzwań badawczych, a także do przemian zachodzących we współczesnym
świecie. Dyscypliny społeczne, w tym geografia człowieka, mają obecnie zróżnicowany
charakter pod względem teoretycznym, metodologicznym i problemowym. Modele ba-
dawcze określają podstawowe zasady interpretacji rzeczywistości społecznej (Chojnicki
1999; Maik 2014). Podstawowy element sporu dotyczy różnic w wyjaśnianiu rzeczywi-
stości pomiędzy wzorcami naturalistycznymi oraz antynaturalistycznymi. Odmienności te
w dużej mierze kształtują sposób badań orientacji metodologicznych – obiektywistycz-
nej i konstruktywistycznej (Maik 2014, s. 87). W tej pierwszej główne założenie odnosi się
do istnienia rzeczywistości niezależnej od ludzkich wyobrażeń, natomiast w tej drugiej
zakłada się, że rzeczywistość jest wytworem społecznym. W latach 60. XX w. zainicjowa-
no dyskusję nad koncepcjami, w których rzeczywistość interpretuje się jako społecznie
wytworzoną (Berger, Luckman 2010 [1966]). Namysł nad kwestią interpretacji rzeczy-
wistości społecznej z tego punktu widzenia był również istotny dla rozwoju geografii
człowieka, zwłaszcza w zakresie różnych idei badawczych dotyczących społecznego wy-
twarzania przestrzeni (Maik, Stachowski 1991, s. 27; Rembowska 2002, s. 160). Zainte-
resowanie takim rodzajem interpretacji struktur i procesów społecznych było jednym
z ważnych kroków w rozwoju dyscypliny w ciągu ostatnich 30 lat, w tym kształtowania się
jej ważnej części, tj. geografii społecznej.
Pierwsza dyskusja nad podstawami teoretyczno-metodologicznymi geografii społecznej
przetoczyła się w światowej literaturze na przełomie lat 70. i 80. XX w. (por. np. Cloke,
Philo, Sadler 1991; Thrift 1996). Miała ona przynajmniej dwa ważne konteksty. Pierwszy
dotyczył krytyki wzorca naturalistycznego badań w geografii człowieka. Drugi kontekst
miał związek z przemianami społecznymi, zwłaszcza w odniesieniu do poczucia niespra-
wiedliwości w podziale dóbr i dostępu do pozycji elitarnych itp. (nurty marksistowskie).
Środowiskiem intelektualnej przemiany i jednocześnie przedmiotem badań były przede
wszystkim duże miasta (metropolie). Pracą, która wywołała wówczas zainteresowanie,
nie tylko w środowisku geografów człowieka, była książka D. Harveya (1973) na temat
zróżnicowań przestrzennych interpretowanych w kategoriach niesprawiedliwości spo-
łecznej i sposobów, które mogłyby doprowadzić do zasadniczej przebudowy systemu
gospodarki kapitalistycznej (np. Harvey 1973, 1989).
R. Panelli (2009), ukazując tradycje, z których rodziła się geografia społeczna, uważa,
że stanowi ona bardzo różnorodną dyscyplinę geograficzną. Ważną jednak konkluzją
wynikającą z pogłębionej analizy funkcjonowania tej dyscypliny jest stwierdzenie, że
jej charakter zależy w dużej mierze od aktualnych uwarunkowań instytucjonalnych, filo-
zoficznych i społecznych (Panelli 2009, s. 194). W latach 70. XX w. zarysowały się dwie
główne jej wizje (podejścia), oparte na podstawach filozofii marksistowskiej oraz ekspo-
nujące filozofię człowieka (por. np. Johnston 2003; Blunt 2003). R. Panelli (2009, s. 186)
wyróżnia sześć ujęć, które można traktować jako wzorce badawcze geografii społecznej
(regionalny, neopozytywistyczny, humanistyczny, marksistowski, feministyczny oraz po-
strukturalistyczny). Dla badań związanych z koncepcją wytwarzania przestrzeni istotne
znaczenie ma wzorzec humanistyczny, marksistowski i poststruktalistyczny. W pierwszym
świat społeczny interpretowany jest w kategoriach wartości, w drugim w odniesieniu
do nierówności (dysproporcji), w trzecim zaś jako zróżnicowany, dynamiczny, tworzony
przez dyskursy o znaczeniach i praktykach przestrzennych.
Wobec różnorodności problemowej i metodologicznej przyjmuje się najczęściej wizję
geografii społecznej jako dziedziny badań, która stosuje różne metody i praktyki naukowe
opisujące społeczeństwa w relacji do przestrzeni. Stąd też podkreślenie „społeczna” geo-
grafia miasta czy „społeczna” geografia wsi wskazuje na perspektywę widzenia problemów
badawczych z punktu widzenia ludzkich potrzeb i wartości (por. Knox, Pinch 2010; Phillips,
Williams 1985; Wójcik 2009). Istotne jest w tym przypadku zwrócenie uwagi na działania
społeczne, zachowania i wyobrażenia środowiska życia człowieka. Geografia zyskała w ten
sposób nowe narzędzia do identyfikacji procesów przestrzennych, które interpretowane
w kategoriach sprawstwa podmiotowego [agency] – ludzi, społeczności, liderów, ruchów
masowych, organizacji i instytucji oraz wartości przypisywanych otoczeniu.
Geneza koncepcji społecznego wytwarzania
przestrzeni
Zainteresowanie geografów problematyką społeczną doprowadziło do wytworzenia się
ważnej subdyscypliny, jaką jest geografia społeczna. W geografii anglo-amerykańskiej
zaczęła się ona kształtować w latach 70. XX w. W Polsce ze względów polityczno-
-ideologicznych jej swobodny rozwój był możliwy od początku lat 90. XX w., choć na-
ukowe podstawy zostały określone w pierwszej połowie lat. 80. XX w. w okresie kryzysu
ekonomicznego (Wójcik, Suliborski 2014; Rykiel 2014). M. Wójcik i A. Suliborski (2014),
dokonując wyjaśnienia początków rozwoju geografii społecznej, dowodzili, że pierwsze
próby identyfikacji źródeł geografii społecznej w PRL podjęto na początku lat 70. XX w.
(por. Golachowski 1975). S. Golachowski twierdził, że zakres przedmiotowy geografii
społecznej pokrywa się z polem badań socjogeografii i ekologii społecznej. Dużo póź-
niej do zagadnienia tego odniósł się również Z. Rykiel (1991, s. 10), uważając, że źródeł
geografii społecznej należy szukać m.in. w pracach socjologów odnoszących się do
relacji pomiędzy społeczeństwem a przestrzenią.
Zdaniem A. Lisowskiego (2003, s. 136) pojęcie przestrzeni społecznej wywodzi się z so-
cjologii i początkowo była ona rozumiana wąsko i raczej w ujęciu formalnym niż pod-
8
miotowym. Autor argumentuje, że w porównaniu do innych typów przestrzeni (np. kul-
turowej, ekologicznej, fizycznej) jest ona najtrudniejszą do określenia pod względem
koncepcyjnym. Przyczyna tkwi przede wszystkim w wieloznaczności przymiotnika „spo-
łeczny” (Lisowski 2003, s. 136-137). W kontekście rozwoju zainteresowań koncepcjami
wywodzącymi się z rozmyślań nad filozofią przestrzeni H. Lefebvre a (1991 [1974]) moż-
na wyróżnić dwa nurty, a podstawą tego podziału jest z jednej strony układ instytucjo-
nalny (socjologia i geografia), z drugiej zaś tradycja rozwoju pojęć, gdzie najistotniej-
szym aspektem jest umiejscowienie roli czynnika sprawczego przemian przestrzennych.
Silniejszy nurt zainteresowań tym problemem reprezentują socjologowie, którzy źródeł
zmiany upatrują głównie w warstwie sensu stricto społecznej, tj. organizacji społecznej
i jej typie (por. np. Starosta 1995), podczas gdy dla geografów rolę odgrywa „miejsce”
niezależnie od tego, jaką formę konceptualną mu nadają (sąsiedztwo, miasto, wieś, re-
gion, itd.). Istotny był w tym zakresie wpływ teorii strukturacji A. Giddensa (2003 [1984]),
rozpatrującego związek pomiędzy reprodukcją interakcji społecznych a formą przestrze-
ni, w której one zachodzą. Duży wkład w opis relacji pomiędzy kluczowymi dla wielu
dziedzin pojęciami społeczeństwa i przestrzeni (historia, geografia, socjologia) miał
F. Braudel (1971). Francuski historyk, zafascynowany istotą przestrzeni w interpretacji
dziejów cywilizacji, uzasadniał, że geografia buduje swą odrębność, czyniąc centralnym
punktem rozważań relację społeczeństw do przestrzeni. Autor pisał, że geografia jest
studium przestrzennym społeczeństwa, lub w bardziej ścisłym wymiarze – studium spo-
łeczeństwa poprzez przestrzeń.
Interesujące w tym zakresie były rozważania W. Maika (1992, s. 237), który uważał, że kry-
zys modelu scjentystycznego i związanego z nim formalnego ujęcia przestrzeni był prze-
jawem bezsilności funkcjonalistycznych modeli pojęciowych w wyjaśnianiu przemian
społeczno-gospodarczych. Rozwój modeli dialektycznych i personalistycznych był
odpowiedzią na formułowanie nowych problemów badawczych, w przypadku których
modele funkcjonalistyczne nie dawały satysfakcjonujących rozwiązań. Odnosiło się to
w dużej mierze do wzrostu świadomości społecznej w procesie kształtowania przestrzeni
(Maik 1992, s. 238). Szczególnie atrakcyjne były z tego punktu widzenia modele struktu-
ralistyczne, zwłaszcza interpretacja zmian z punktu widzenia tezy o dominacji przestrzeni
politycznej, gdzie czynnika sprawczego w wyjaśnieniu wytwarzania przestrzeni poszuku-
je się w uwarunkowaniach tworzonych przez formację społeczno-ekonomiczną.
Dużym wkładem w rozwój koncepcji przestrzeni społecznej było wydanie pracy B. Ja-
łowieckiego (1988) pod tytułem Społeczne wytwarzanie przestrzeni. Koncepcja samej
pracy nawiązuje do pracy M. Castellsa (1982 [1972]) pt. Kwestia miejska i wprowadzo-
nego tam modelu pojęciowego. B. Jałowiecki (2010) wyróżnił pięć podstawowych form
przestrzeni, tj. formy produkcji, konsumpcji, władzy, symboliki i wymiany. Zdaniem au-
tora ich wyróżnienie pozwala na zbadanie znaczenia historycznego form oraz ich funk-
cji w różnych etapach rozwoju cywilizacyjnego. Wytwarzanie przestrzeni jest pochodną
stosunków produkcji oraz nadbudowy w postaci określonego systemu panowania po-
litycznego. Przyjęta koncepcja pracy stworzyła interesujący wywód historyczny, które-
go główna myśl obraca się wokół różnic (czynniki, struktury i aktorzy) triady formacji
– przedkapitalistycznych, kapitalistycznych oraz różnych dróg dalszych przekształceń
w okresie socjalistycznym i postsocjalistycznym. Trudność w geograficznym odbiorze
pracy polega m.in. na braku charakterystycznej dla geografii człowieka interpretacji
dotyczącej roli dialektyki społeczno-przestrzennej, w której również sama przestrzeń
jest istotnym czynnikiem określającym zmiany społeczne, kulturowe i polityczne (por.
Harvey 1989). Stąd też w opracowaniu nie zwrócono dużej uwagi na takie funkcje prze-
strzeni, które tworzą siatkę odniesienia czy odgrywają rolę porządkującą bądź organi-
zatora życia społecznego.
9
W przedmowie do drugiego wydania pracy Społeczne wytwarzanie przestrzeni B. Ja-
łowiecki (2010, s. 9) uzasadnia potrzebę powrotu do socjologii krytycznej, a za główny
czynnik prowadzenia dyskusji naukowej uważa uzewnętrzniający się w przestrzeni kryzys
wielkiego miasta (konflikty, nierówności, sprzeczności rozwojowe, itp.). Sprostanie temu
wyzwaniu wymaga obecnie dużo większego zaangażowania w wyjaśnieniu czynników na
wskroś przestrzennych, tzn. uznania nie tylko determinującej roli społeczeństwa w wy-
tworzeniu przestrzennych form produkcji, konsumpcji, władzy, itd., ale również potrzeby
zwrócenia większej uwagi na rolę przestrzeni w budowaniu interakcji społecznych, two-
rzeniu społecznego postrzegania i wyobrażenia świata. Zasługi w tworzeniu podstaw
krytycznego wyjaśniania relacji społeczeństwo – przestrzeń wnieśli m.in. D. Harvey, D.
Gregory, E. Soja, A. Giddens, N. Thrift. A. Lisowski (2003) w pracy porządkującej proble-
matykę koncepcji przestrzeni w geografii człowieka zagadnienia te przyporządkował do
rozważań nad formowaniem się przestrzeni społecznej. Kluczowe znaczenie ma tu fun-
damentalna praca H. Lefebvre a (1991[1974]), w której opisano społeczną różnorodność
pojęcia przestrzeni. Geograficzną interpretację i kształtowanie się koncepcji wytwarza-
nia przestrzeni w geografii można sprowadzić do kilku konkluzji, tj:
1) koncepcja H. Lefebvre a ze względu na wysoki poziom abstrakcji, niejednoznaczność
i nieprecyzyjność stosowanych pojęć jest dość swobodnie interpretowana i transformo-
wana na potrzeby różnych dziedzin wiedzy odnoszących się do problematyki przestrzeni
społecznej (w geografii powszechne uznanie zdobyły koncepcje, których autorami byli
D. Harvey i E. Soja);
2) koncepcja wytwarzania przestrzeni i jej geograficzne interpretacje nawiązujące do
różnych sposobów praktyk przestrzennych i przedstawień przestrzennych ewoluowały
w czasie, zwracając coraz większą uwagę na przestrzenie wyobrażone, co należy wiązać
z postmodernistycznymi nurtami w geografii (por. Dear 2002);
3) w geograficznych rozważaniach nad koncepcją wytwarzania przestrzeni dużą rolę od-
grywa składnik teoretyczno-metodologiczny, którego zakres zwiększał się przede wszyst-
kim w wyniku rozwoju ujęć krytycznych oraz zainteresowania teorią społeczną (por. Thrift
1996; Soja 1996).
Koncepcja reprezentacji przestrzennych
Jednym z głównych geograficznych interpretatorów koncepcji zaproponowanej przez
H. Lefebvre a jest D. Harvey (1989), który przedstawił swój pogląd na istotę czasu i prze-
strzeni w badaniach społecznych. Za H. Lefebvre em (1974) przyjął on podział na trzy
wymiary identyfikacji zjawisk przestrzennych („uprzestrzennienia”), tj.:
– praktyki przestrzenne (materialne), przez które należy rozumieć wszelkie przepływy,
transfery i interakcje o charakterze fizycznym (materialnym) identyfikowalne w prze-
strzeni i zapewniające społeczną reprodukcję (SFERA MATERIALNA, PRZESTRZEŃ DO-
ŚWIADCZANA);
– reprezentacje (przedstawienia) przestrzeni, które zawierają całą symbolikę i sferę zna-
czeń, kody oraz wiedzę umożliwiające interakcję społeczną i wzajemne zrozumienie bez
względu na ich potoczny czy specjalistyczny (naukowy) sens (SFERA SYMBOLICZNA,
PRZESTRZEŃ POSTRZEGANA);
– przestrzenie reprezentacji (przedstawień), czyli wszelkie mentalne kreacje, jak np. kody,
znaki, dyskursy przestrzenne, utopijne plany, wyobrażone krajobrazy, a także wykreowa-
10
ne przestrzenie, np. symboliczne (tematyczne) miejsca, malarstwo, muzea, które tworzą
podstawę do tworzenia nowych znaczeń lub określają możliwości nowych praktyk prze-
strzennych (SFERA WYOBRAŻENIOWA, PRZESTRZEŃ WYOBRAŻANA).
Przemyślenia D. Harveya (1989) zmierzały do ukonkretnienia koncepcji w postaci sche-
matu odnoszącego się do tradycji rozwoju pojęć oraz różnych koncepcji badawczych
w geografii człowieka. Autor wyróżnił zatem cztery konteksty interpretacji roli przestrzeni
w kształtowaniu zjawisk społecznych, tzn.:
– dostępność przestrzenna – odnosi się do odległości w przestrzeni jako bariery dla spo-
łecznych interakcji, a tym samym wytwarzania kosztów w systemach społecznych, takich
jak np. rynek pracy, handel, struktura społeczna;
– użytkowanie przestrzeni – odnosi się do sposobów zagospodarowania przestrzenne-
go, kategorii użytkowania, funkcjonowania gospodarki (aktywności ekonomiczne) i spo-
łeczeństwa (struktury społeczne); w tym zakresie rozpatrywane mogą być również związ-
ki pomiędzy tworzeniem się instytucji społecznych i gospodarczych a wytwarzaniem się
terytorium (władanie przestrzenią);
– dominacja nad przestrzenią – odnosi się do organizacji przestrzeni, zwłaszcza w za-
kresie dominacji określonych osób lub grup nad innymi za pomocą prawnych lub poza-
prawnych środków; w zakresie tym mieści się szeroko rozumiana kontrola społeczna nad
przestrzenią jako konsekwencja m.in. dystansów w przestrzeni oraz zróżnicowania form
jej użytkowania (zasobów);
– wytwarzanie przestrzeni – odnosi się do identyfikacji sposobów wytwarzania różnych
istniejących lub wyobrażonych systemów społeczno-przestrzennych, takich jak np. użyt-
kowanie ziemi, transport i komunikacja, organizacje terytorialne, a także kreacji nowych
sposobów przedstawiania przestrzeni (projekty, mapy cyfrowe, technologie informacyj-
ne) – por. tab. 1.
D. Harvey (1989, s. 222) podkreślał, że stworzenie katalogu różnych przedstawień prze-
strzeni w odniesieniu od podziału zaproponowanego przez H. Lefebvre a nie ma charak-
teru wyczerpującego i ostatecznego. Celem w tym przypadku było stworzenie pewnego
punktu odniesienia, który pozwoli włączyć się geografom w dyskusję (oraz ją rozwinąć)
nad sposobami, w jaki ludzie doświadczają przestrzeni, zwłaszcza w okresie przewarto-
ściowań wynikających z szybko zmieniających się uwarunkowań technologicznych, pro-
dukcyjnych, kulturowych.
Badaczem, który wniósł niekwestionowane zasługi w rozwój koncepcji opartych na
przemyśleniach H. Lefebvre był E. Soja (np. 1996; 1999) – współtwórca kalifornijskiej
szkoły urbanizmu społecznego. W. Maik (2014, s. 127-128) wskazuje, że najważniejszym
osiągnięciem E. Soja jest wielowątkowa krytyka społeczna w zakresie roli przestrzeni
we współczesnych przemianach urbanizacyjnych oraz rozwój przestrzennie zorientowa-
nej teorii społecznej. E. Soja, wprowadzając pojęcie trialektyki, na którym opiera jedną
z głównych zasad „zwrotu przestrzennego”, próbuje dokonać konceptualizacji reprezen-
tacji przestrzennych zarówno w kategoriach obiektywnych, jak i subiektywnych. Najistot-
niejszym przesłaniem skomplikowanej konstrukcji intelektualnej było zinterpretowanie
miasta (Los Angeles) jako wytworu postmodernizmu. Postmodernistyczna dekonstrukcja
geografii miasta (por. Lisowski 1998) i jej związek z socjologią wytworzyły interesujący
dialog między dyscyplinami i, jak twierdzi W. Maik (2014, s. 129), jego zasługą jest po-
wrót geografii człowieka do głównego nurtu dyskusji o przemianach społecznych miast,
regionów lub – używając bardziej abstrakcyjnego określenia – „miejsc” społecznych.
11
E. Soja (1999, s. 265-267) sformułował model, który nazwał trialektyką przestrzenności
(trialectics of spatiality). Stanowi on podstawę rozważań o naturze przestrzeni z punktu
widzenia współczesnej dyskusji obracającej się wokół trzech kontekstów indy-
widulanego i zbiorowego istnienia (trialectics of being), tj. czasu (historicality), przestrze-
ni (spatiality) oraz społecznej reprodukcji (sociality). Na tym tle E. Soja wprowadził trzy
odmiany przestrzeni, tj..
1) Przestrzeń pierwsza – przestrzeń postrzegana – odnosi się do sposobów doświadcza-
nia przestrzeni przez człowieka (ludzi), zwłaszcza w zakresie prób empirycznych pomia-
rów zjawisk i możliwości ich mapowania, a także oceny związku pomiędzy przestrzenią
fizyczną i układami społecznymi;
2) Przestrzeń druga – przestrzeń wyobrażana – ma charakter bardziej subiektywny niż
przestrzeń pierwsza, jest skonstruowana społecznie w wyniku nadania jej wymiaru
symbolicznego, ma charakter pewnych przestawień przestrzennych – „myśli (dyskursów)
o przestrzeni”;
3) Przestrzeń trzecia – przestrzeń żyjąca – mieści się w pojęciu „codzienności” jako pod-
stawy różnych praktyk indywidulanego życia, odnosi się do różnych stanów mentalnych,
w tym ekspresji człowieka wobec świata na bazie wiedzy, doświadczeń, wyobrażeń itd.
Zdaniem E. Soja (1999) kluczowe znaczenie dla przełamania opozycji pierwszej (obiek-
tywna) i drugiej (subiektywna) przestrzeni ma przestrzeń trzecia – trzecia droga, sposób
w obrębie którego kontestuje się i dekonstruuje geograficzne formy praktyk i przedsta-
wień przestrzeni. Trzecia przestrzeń wyzwala z narzuconych form dopuszczając wszyst-
kie sposoby odkrywania przestrzenności odnoszące się do samorealizacji człowieka we
współczesnym świecie – wielowymiarowym i otwartym.
Tabela 1: Kategorie praktyk przestrzennych według D. Harveya
Dostępność
przestrzenna
Użytkowanie
przestrzeni
Dominacja
nad przestrzenią
Wytwarzanie
przestrzeni
przepływy dóbr, pienię-
dzy, ludzi, informacji itd.;
systemy komunikacyjne;
hierarchiczny układ
osadnictwa i wymiany
handlowej; koncentracja
przestrzenna
społeczne, psychologicz-
ne i fizyczne sposoby
pomiaru dystansów prze-
strzennych; teorie two-
rzenia map oporu prze-
strzeni (fizyka społeczna,
teorie lokalizacjii naj-
mniejszego oporu, teoria
miejsc centralnych)
użytkowanie ziemi, zago-
spodarowanie środowi-
ska; obszary społeczne;
społeczne sieci komuni-
kacji i pomocy
własność prywatna;
państwo i podziały admi-
nistracyjne; elitarne spo-
łeczności i sąsiedztwa;
obszary podporządkowa-
ne i inne formy kontroli
społecznej (nadzór poli-
cyjny i inwigilacja)
przestrzeń osobista;
mapy mentalne; spo-
łeczna hierarchia miejsc;
symboliczne przedsta-
wienia przestrzeni; „dys-
kursy” przestrzenne
przestrzenie „zakazane”,
społeczności terytorial-
ne; kultury regionalne;
nacjonalizm; geopolity-
ka; hierarchia polityczno-
-kulturowa
budowa infrastruktury
technicznej; zmiany w za-
gospodarowaniu środo-
wiska; przestrzenna or-
ganizacja społeczeństwa
(formalna i nieformalna)
nowe sposoby mapowa-
nia zjawisk; komunikacja
obrazkowa; tworzenie
materiałów wizualnych;
tworzenie nowych dys-
kursów artystycznych
i architektonicznych;
semiotyka
przeciąganie i odpycha-
nie; odległość i potrzeby;
dostęp i brak dostępu;
przywiązanie; dom; prze-
strzenie publiczne; iko-
nografia i graffiti, reklama
wyobcowanie; przestrze-
nie strachu; przestrzenie
represyjne; własność
i władztwo; przestrzenie
rytualne i dominanty
przestrzenne; bariery
symboliczne i kapitał;
tworzenie „tradycji”
utopijne projekty; wy-
obrażone krajobrazy;
przestrzenie science
fiction; wyobrażenia
artystyczne; mitologiczne
przestrzenie i miejsca;
poetyka przestrzeni;
przestrzenie pragnień
Źródło: D. Harvey (1989, s. 221), uproszczone.
i
k
y
t
k
a
r
P
e
n
n
e
z
r
t
s
e
z
r
p
i
i
)
a
n
e
w
a
t
s
d
e
z
r
p
e
j
c
a
t
n
e
z
e
r
p
e
R
i
n
e
z
r
t
s
e
z
r
p
(
i
i
e
n
e
z
r
t
s
e
z
r
P
i
j
c
a
t
n
e
z
e
r
p
e
r
)
ń
e
w
a
t
s
d
e
z
r
p
(
12
Reprezentacje przestrzenne wsi
Zagadnienia, które podejmuje obecnie geografia wsi, są ściśle związane z zainteresowa-
niem badaczy teoriami przemian i struktur społecznych. Jest to m.in. przyczyną rozszerza-
nia pola poznawczego poza tradycyjne koncepcje funkcjonalno-przestrzenne i włącza-
nia do problematyki badawczej kwestii społecznych, w tym studiów nad wyobrażeniami
i wartościami przestrzennymi (Woods 2011, s. 1). Zwrot społeczny i kulturowy w geogra-
fii wsi przyniósł efekty w postaci poszukiwania wyjaśnień dla zmieniających się struktur
morfologicznych i funkcjonalnych w płaszczyźnie będącej tradycyjnie w zainteresowaniu
socjologii, ekonomii społecznej i antropologii kulturowej (por. np. Woods 2005; Wójcik
2012). P. Cloke (1997) określił cztery problemy badawcze, które są pokłosiem związku
geografii człowieka z innymi naukami społecznymi. Po pierwsze, większą uwagę zaczęto
przywiązywać do innego spojrzenia na rolę przyrody w wytwarzaniu „wiejskości” i nowe
sposoby interpretacji krajobrazu jako tworu kulturowego, w tym badanie roli czynników
naturalnych w sferze nieprodukcyjnych aktywności społecznych. Po drugie, podjęto pro-
blem wytwarzania się różnych dyskursów społecznych odnoszących się do doświadczeń
i wyobrażeń przestrzeni wiejskiej. Kluczową rolę pełni tu obserwacja i wyjaśnianie no-
wych stylów życia w środowisku wiejskim, zwłaszcza takich grup społecznych, którym
nie poświęcano wcześniej większej uwagi (np. mniejszości religijne, etniczne, seksual-
ne, itd.). Po trzecie, wśród geografów wzrosło zainteresowanie formowaniem się prze-
strzeni symbolicznej, w tym takimi kwestiami jak sposoby reprezentacji (przedstawiania)
„wiejskości” w mediach oraz identyfikację różnych obrazów wsi (sfera wizualna). Czwarty
problem dotyczy form konsumpcji wiejskiej przestrzeni przez różne grupy przybywa-
jące na obszary wiejskie, czasowo (turystyka i rekreacji), lub poszukujące na wsi miejsc
dla alternatywnych stylów życia. Wszystkie te nowe, społeczno-kulturowe interpretacje
przestrzeni wychodzą poza tradycyjny opis obiektów materialnych (mierzalnych cech
obszarów) i punkt ciężkości rozważań przesuwają na relacje, które łączą różne, material-
ne i niematerialne elementy wiejskich środowisk życia. Celem takich badań jest rozpo-
znawanie relacji łączących społeczeństwo i przestrzeń (Gregory 1994). Pozwala to na od-
krywanie różnorodności społeczno-przestrzennej wsi w okresie dynamicznych przemian
zachodzących we współczesnym świecie. W geografii wsi istotną kwestią badawczą stała
się identyfikacja społecznego wyobrażenia przestrzeni oraz różnych form przedstawień
(reprezentacji) wsi w mediach, polityce, planach rozwoju oraz w potocznym przekazie
społecznym. Tym samym ważną rolę odgrywa kwestia zderzenia wiedzy formalnej i ukry-
tej oraz sposobów jej transferu i wpływu na zmiany organizacji przestrzeni (por. Wójcik
i in. 2019). K. Halfacree (2009) i P. Cloke (2003) dowodzą, że nowe koncepcje teoretycz-
no-metodologiczne w geografii wsi lepiej wyjaśniają procesy społeczne i gospodarcze
zachodzące w przestrzeni wiejskiej, które wynikają z uwarunkowań, do których należy
przede wszystkim zaliczyć:
1) malejące znaczenie rolnictwa jako działalności ekonomicznej i społeczno-kulturowej,
a tym samym trudności w zdefiniowaniu wsi w odniesieniu do innych cech tego środo-
wiska życia i pracy;
2) popularność wsi jako jako składnika tożsamości kulturowej (dziedzictwo kulturowe)
i wynikające z tego m.in. idealizowanie środowiska wiejskiego (rural idyll);
3) poszukiwanie w wiejskiej przestrzeni (środowisku, krajobrazie) nowych możliwości
w realizowaniu potrzeb materialnych i duchowych, np. poprzez czasowe i stałe migracje
na wieś.
13
Pierwsza poważna dyskusja odnosząca się do ujęć społeczno-kulturowych w obrębie
wzrastającej subdyscypliny „geografia wsi” dotyczyła problemu społecznych wyobra-
żeń środowiska wsi oraz określenia istoty wsi (również definicji) w okresie malejącego
znaczenia rolnictwa. Zaczęto wówczas odchodzić od definiowania wsi poprzez aspekt
funkcjonalny, koncentrując się na ujęciu normatywnym, czyli odwołującym się do po-
strzegania wsi przez jej mieszkańców (social representations). Wizja wiejskości była in-
terpretowana w kontekście życia codziennego społeczności lokalnych (Halfacree 1993,
1995). Studia te, szczególnie w Wielkiej Brytanii, odwoływały się do postrzegania wsi
jako sielankowego życia i krajobrazu (rural idyll). W badaniach społecznych prowadzo-
nych przez geografów podkreślono często pozytywne wartościowanie wsi jako środo-
wiska, w którym człowiek żyje w większej harmonii z naturą (w „zdrowym” otoczeniu)
i społecznym sąsiedztwem. W późniejszym okresie (koniec lat 90. XX w.) wzrosło również
zainteresowanie przestrzennym wymiarem patologii i marginalizacji społecznej.
Geografowie wsi, podejmując w badaniach problemy społeczne, byli zafascynowani
pracami z zakresu psychologii środowiskowej i antropologii społecznej. Dzięki inspiracji
metodologią nauk społecznych, geografia wsi na nowo zinterpretowała pojęcie środo-
wiska, krajobrazu wsi (w kategoriach symbolicznych), a także bliżej zainteresowała się
sferą lokalności (swojskości przestrzeni), kontestując teorie zakładające uniwersalizm
procesów urbanizacji czy metropolizacji. Współczesne rozumienie wsi i wiejskości jest
wielopłaszczyznowe i można je opisać w kategoriach kształtowania się polimorficznej
struktury pojęciowej i koncepcyjnej. W ostatnich latach próbę wielowymiarowego opi-
su wsi w geografii podjął K. Halfacree (np. 2004, 2009). Koncepcja „potrójnie złożonej”
przestrzeni wiejskiej została oparta na teorii uprzestrzennienia H. Lefebvre a. Program
badań wsi jest kombinacją (połączeniem) trzech perspektyw w interpretacji przestrzeni
wiejskiej, tzn.:
1) wiejskiej lokalności (rural locality), tzn. praktyk (zachowań, działań) o charakterze miej-
scowym;
2) przedstawień wsi (social representations), tzn. konstrukcji obrazów wsi, głównie zinsty-
tucjonalizowanych;
3) codzienności życia wiejskiego (everyday lives), tzn. form potocznej dyskusji o wsi oraz
specyficznego doświadczania wiejskiej przestrzeni.
Konstruowane obecnie koncepcje badawcze stanowią często przeniesienie rozwiązań
stosowanych w geografii miast i są inspirowane pracami z zakresu geografii moralności,
tj. kontestują neoliberalne zasady rozwoju gospodarczego (problematyka marginalizacji
społeczno-kulturowej). Podział klasowy społeczeństwa i relacje międzygrupowe rozpa-
trywane są w tradycji badawczej wywodzącej się często z nurtów marksistowskich, przez
co zróżnicowanie społeczne postrzegane jest jako efekt napięć i konfliktów oraz dążenie
do zajęcia jak najlepszej pozycji jednostki w społeczeństwie i przestrzeni (por. Woods
2005).
14
Podsumowanie i założenia badań reprezentacji
przestrzennych wsi
Współczesna różnorodność orientacji badawczych geografii człowieka, a wewnątrz nich
wielość ujęć, podejść, koncepcji, itd. nie tworzy łatwego zadania dla tych, którzy chcieliby
dokonać próby syntezy stanu i kondycji dyscypliny. Koncepcja „wytwarzania przestrzeni”
oraz jej pochodne koncepcje, w tym „reprezentacji przestrzennych” w postaci intelek-
tualnego wkładu m.in. D. Harveya, E. Soja i K. Halfacree go mają ambicje całościowego
spojrzenia na środowisko życia człowieka, zwłaszcza w kontekście łączenia różnych spo-
sobów identyfikacji zjawisk przestrzennych. Zastosowanie (całościowe) koncepcji przed-
stawień przestrzennych należy do ambitnych, a zarazem otwartych zagadnień.
M. Wójcik (2012), proponując założenia programu badawczego współczesnej geogra-
fii wsi (regionalno-kulturowy), zwracał uwagę na potrzebę opisu zróżnicowania polskiej
przestrzeni z punktu widzenia odmienności, które tkwią w dużej mierze w sposobie kon-
struowania różnych wyobrażeń środowiska wiejskiego. Jednym z celów badań w zakre-
sie społeczno-kulturowych studiów przestrzeni wiejskiej powinna być próba określenia
identyfikacji terytorialnej, tj. wartości i znaczenia przypisanych miejscom. Swoistość cech
wiejskiego życia, odzwierciedla się w sposobie, w jaki mieszkańcy kreują i reprodukują
miejsca (domy, wsie, gminy). Wśród wielu możliwych do realizacji zadań badawczych
w zakresie badań reprezentacji przestrzennych wsi do kluczowych można zaliczyć:
1) poszukiwanie reliktów („śladów” dawnej aktywności mieszkańców) w krajobrazie (ma-
teriały archiwalne, dziedzictwo materialne – „pamięć” krajobrazu) oraz w różnych lokal-
nych wytworach kultury (pamiętniki, listy, zdjęcia, obrazy) i istniejących w indywidualnej
oraz zbiorowej świadomości („pamięć” społeczna wsi);
2) identyfikacja różnych obrazów i wizji wsi w dokumentach formalnych oraz w świado-
mości mieszkańców jako desygnatów pamięci, ciągłości i trwania;
3) określenie wyobrażeń wiejskiego środowiska życia, jego znaczeń i wartości (społecz-
ne waloryzacja przestrzeni wiejskiej);
4) określenie roli przyrody w historycznym i współczesnym doświadczaniu krajobrazu
wsi przez mieszkańców;
5) zrozumienie środowiska wsi w perspektywie historyczno-kulturowego doświadczenia
(wieś w doświadczeniu międzypokoleniowym);
6) określenie stylów życia mieszkańców oraz wpływu ich na kreowanie przestrzeni zbio-
rowej (publicznej) i indywidualnej (dom, zagroda, działka).
Biorąc pod uwagę współczesne trendy teoretyczno-metodologiczne, zwłaszcza rozwój
koncepcji wytwarzania przestrzeni, oraz powiązanej z nią koncepcji reprezentacji prze-
strzennych, warto podjąć próbę opisu osiedli wiejskich w Polsce w myśl przedstawio-
nych wyżej założeń. Podstawy badawcze wpisują się pole zainteresowań społecznej geo-
grafii osadnictwa (por. Maik, Stachowski 1991). Obecny kształt tej dyscypliny badań ma
strukturę polimorficzną (Wójcik 2012). Polskie badania geograficzne z zakresu przemian
osadnictwa wiejskiego stanowią ważny element rozbudowanej przedmiotowo dziedzi-
ny badań, tj. geografii wsi (por. Bański 2002; Wójcik 2012). Zakres merytoryczny istotny
jest również dla dziedzin pokrewnych geografii wsi, tj. socjologii i antropologii wsi (np.
Halamska 2011).
15
Przedmiotem badań jest przestrzeń konkretyzująca się w określonych formach krajo-
brazu kulturowego (formy osadnictwa ludzkiego). Zasadniczym celem badań jest okre-
ślenie zróżnicowania przestrzennych reprezentacji osiedli wiejskich w Polsce, w oparciu
o model bazujący na koncepcji „reprezentacji przestrzennych” (H. Lefevbre, D. Harvey,
K. Halfacree). Reprezentacje przestrzeni są sposobami kulturowego tworzenia środowi-
ska życia i obejmują różne struktury materialne (np. wytworzony krajobraz kulturowy, for-
my jego organizacji przestrzennej) oraz mentalne (np. wyobrażenie przestrzeni, wartości
przestrzenne). Założenia związane są z przyjęciem jako podstawy teoretycznej koncepcji
„wytwarzania przestrzeni” (H. Lefevbre, D. Harvey) oraz opartego na niej modelu badań
wiejskiej przestrzeni autorstwa K. Halfacree go (2009) oraz M. Wójcika (2012). Zgodnie
z tym modelem sformułowano trzy cele badań, tzn.:
1) Wielopłaszczyznowe określenie form praktyk przestrzennych we wsiach/obszarach
wiejskich (rural spatial practices). Celem jest analiza form krajobrazu kulturowego inter-
pretowanych jako materialny efekt dotychczasowych praktyk społecznych i gospodar-
czych oraz analiza funkcjonalnej organizacji osiedla wiejskiego rozumianego jako rezul-
tat współczesnych procesów społeczno-ekonomicznych.
2) Określenie sposobów przedstawiania wsi/obszarów wiejskich (representations of
rural space). Celem badań w tym zakresie jest analiza różnego rodzaju dokumentów
(tekstów), w których zawarte są formalne reprezentacje wsi. W zestawie potencjalnych
materiałów znajdują się obrazy wsi zawarte w strategiach i planach rozwoju lokalnego.
Celem jest zatem określenie wizerunku wsi, który wyłania się z materiałów wytworzonych
do realizacji konkretnych zadań (np. samorządu lokalnego).
3) Określenie przestrzeni wyobrażanej wsi (spaces of rural representations). Celem ba-
dań w tym zakresie jest określenie subiektywnej przestrzeni wsi. Dotyczy on społeczno-
-kulturowej waloryzacji środowiska wsi, w tym również analizy i interpretacji struktury
„odręcznych szkiców” (mapy mentalne).
***
Niniejsza praca została zrealizowana w ramach projektu Narodowego Centrum Nauki
pt. „Reprezentacje przestrzenne osiedli wiejskich w Polsce” w latach 2015-2018. Projekt
ten, zgodnie z założonymi celami, wykonano w oparciu o zróżnicowany materiał źródło-
wy pochodzący ze zbiorów danych zastanych (statystyczne, kartograficzne, dokumenty
planistyczne) oraz w wyniku realizacji badań własnych (głównie terenowych). Zasadnicza
część badawcza projektu została zrealizowana w latach 2016-2018.
W projekcie wykonano zadania o charakterze teoretyczno-metodologicznym oraz ba-
dawczym. W zakresie problematyki teoretyczno-metodologicznej podjęto się operacjo-
nalizacji koncepcji reprezentacji przestrzennych, która jest częścią szerszej interpretacji
przemian społecznych w ramach idei wytwarzania przestrzeni. W tym zakresie przepro-
wadzono pogłębione studia literatury obejmujące obcojęzyczne i rodzime opracowa-
nia podejmujące zagadnienie koncepcji przestrzeni społecznej w geografii człowieka
i w dyscyplinach pokrewnych (autor: Marcin Wójcik). Rozwój badań społecznych w geo-
grafii człowieka zaowocował wieloma ważnymi pracami w zakresie ogólnym, jak i spe-
cjalistycznym. W literaturze polskiej koncepcja reprezentacji przestrzennych funkcjonuje
głównie jako element przeglądu literatury, a tym samym brak jest prób jej operacjona-
lizacji na potrzeby badań naukowych. W geografii wsi, zwłaszcza w opracowaniach po-
16
wstałych w Wielkiej Brytanii, koncepcja reprezentacji przestrzennych była inspiracją dla
opracowania modeli badań przestrzeni wiejskiej uwzględniających nowe propozycje me-
todologiczne oparte przede wszystkim na wykorzystaniu narzędzi badań jakościowych.
W tym zakresie dokonano przeglądu literatury, który zawiera nowe ujęcia teoretyczno-
-metodologiczne odnoszące się do analiz przestrzeni społecznej wsi oraz odwołujących
się do nich prac o charakterze empirycznym i przeglądowym. W podstawie teoretycznej
badań wykorzystano również prace polskich autorów, którzy zawarli w nich przemyślenia
dotyczące koncepcji przestrzeni społecznej, wytwarzania przestrzeni, społeczności lokal-
nej i metodologii badań w tym zakresie. Podobne znaczenie miało również zebranie od-
powiedniej literatury, która była pomocna w opracowaniu podstaw badań realizujących
cele szczegółowe (poszczególni autorzy rozdziałów w niniejszej monografii).
Istotnym elementem sprzyjającym osiągnięciu efektu badawczego był wybór bazy jed-
nostek osadniczych, które mogłyby posłużyć jako zbiór studiów przypadku – swoistą
reprezentacje wsi w Polsce, na podstawie których zrealizowano poszczególne zada-
nia. Bogactwo materiału kartograficznego zamieszczonego w Atlasie Historycznym Wsi
w Polsce (Szulc 2002) stanowiło dobry punkt wyjścia do przeglądu dawnych form za-
gospodarowania przestrzennego (osadniczego) w Polsce i porównania ich z obecnym
stanem, zwłaszcza w kontekście kluczowych struktur i procesów kształtujących zróżnico-
wanie regionalne i lokalne obszarów wiejskich, tj. różnych uwarunkowań przyrodniczych,
społeczno-urbanizacyjnych oraz kulturowych. Przeprowadzono selekcję zbioru i wybra-
no w pierwszej kolejności 50 jednostek osadniczych (z 200), którą następnie zawężono
do 21 wsi (por. tab. 2). W wyborze kierowano się tym, aby zbiór osiedli wiejskich repre-
zentował jednostki z różnych etapów przemian osadniczych i o modelowych (czytelnych)
założeniach układów przestrzennych (morfogenetycznych). Kluczem doboru 21 wsi była
również czytelność zachowanych historycznych planów (głównie z XIX w.) i ich zbieżność
ze współczesnym układem przestrzennym całej wsi lub jej rdzenia – w przypadku osiedli,
które się rozrosły. Jednocześnie starano się, aby wsie były położone w różnych regio-
nach Polski, tj. osadzone w różnych ramach naturalnych (w sensie geograficznym i to-
pograficznym), historyczno-kulturowych oraz społeczno-gospodarczych, z których jako
kluczowy uznano dostępność (odległość) do ośrodków miejskich.
Kluczowym elementem było opracowanie katalogu reprezentacji (przedstawień) prze-
strzennych, w których odzwierciedla się „wiejskość” jako pewna kategoria poznawcza
i analityczna. W katalogu przedstawień przestrzennych znalazły się:
– materiały kartograficzne, zdjęcia satelitarne, mapy wykonane na podstawie zgroma-
dzonych źródeł danych;
– fotografie wsi o modle 3D wybranych ich fragmentów i elementów;
– dokumenty o charakterze planistyczno-rozwojowym;
– informacje medialne;
– mapy mentalne połączone z wywiadami dotyczącymi sfery wyobrażeń o miejscu;
– wywiady swobodne dotyczące sfery zakorzenienia w przestrzeni1.
Dla wszystkich wybranych wsi zebrano bogaty materiał fotograficzny oraz w postaci
historycznych i współczesnych przedstawień kartograficznych. Analizie poddano ma-
teriały kartograficzne – historyczne oraz współczesne, na podstawie których określono
zmiany struktury funkcjonalno-przestrzennej osiedli wiejskich. Obrazy wsi na mapach
1 Materiały źródłowe składające się na katalog reprezentacji przestrzennych zgormadzone zostały przez
autorów poszczególnych rozdziałów we współpracy z Anną Traczyk, Małgorzatą Szromek i Justyną Tomczyk.
17
historycznych analizowano w odniesieniu do materiałów obejmujących okres od poło-
wy XIX wieku do lat 80. XX wieku. Natomiast analiza zamian pokrycia terenu w oparciu
o dane Corine Land Cover, pozwoliła określić współczesne tempo i kierunek przekształ-
ceń w przestrzeni badanych jednostek. Metody te pozwoliły na określenie typów jedno-
stek osadniczych pod względem przekształceń przestrzennych (autor: Karolina Dmo-
chowska-Dudek). Wykonano również podstawową charakterystykę demograficzną wsi
i jednostek samorządowych, w skład, których one wschodzą (autor: Anna Janiszewska).
W zakresie badań wyobrażeń przestrzennych wsi przeprowadzono ok. 300 wywiadów
w zakresie wykonania map mentalnych z opisem według dyspozycji oraz wywiadów
kwestionariuszowych dotyczących waloryzacji otoczenia. Założono, że funkcja poznaw-
cza odnosi się przede wszystkim do interpretacji wsi jako pewnego terytorium, na któ-
rym zachodzą procesy społeczne, co odzwierciedla się w uwzględnianych w sposób
symboliczny, typach instytucji. Zasadnicza różnica w kształtowaniu się środowiska spo-
łecznego wsi w stosunku do środowiska miejskiego polega na kluczowej roli sąsiedztwa
w reprodukcji relacji interpersonalnych. W tym przypadku ważna jest skala, która odnosi
się do wyobrażenia struktury materialnej (morfologii, czyli budowy wsi), oraz charakteru
relacji człowieka ze środowiskiem, które w znacznej mierze oparte są na funkcjonalnych
i społecznych związkach pomiędzy „środkiem” (w tym przypadku najczęściej rodzinnym
domem) a kolejnymi strefami otoczenia odpowiadającymi głównie bliższemu i dalszemu
sąsiedztwu. Ze względu na założenia projektu, wyznaczające szczegółową problematykę
i cel naukowo-badawczy, zdecydowano się na zastosowanie w badaniach techniki uzu-
pełniającej: wywiad swobodny ze standaryzowaną listą poszukiwanych informacji. Jest
to technika oparta na bezpośrednim sposobie komunikowania się, gdzie narzędzie ba-
dawcze stanowią dyspozycje badawcze, a więc szczegółowa lista poszukiwanych przez
badacza informacji. Łącznie przeprowadzono 11 wywiadów pogłębionych z rodzinami
zamieszkałymi w 11 celowo wybranych wsiach. Jak ujawniły przeprowadzone badania,
perspektywa narracyjna pozwala na „wniknięcie” badacza do świata respondenta, spoj-
rzenie jego oczami na sprawy dla niego ważne, w których jest on obecny. (autorzy: Pau-
lina Tobiasz-Lis, Pamela Jeziorska-Biel, Marcin Wójcik).
Wśród dokumentów przedstawiających przestrzeń wiejską największe znaczenie mia-
ły strategie rozwoju gmin. Był to jedyny dokument, na podstawie którego można było
przeprowadzić studia porównawcze (autor: Oskar Wolski). Natomiast wstępne rozpo-
znanie istnienia wybranych wsi w przestrzeni medialnej doprowadziło do wyróżnienia
trzech jednostek, dla których zaobserwowano koncentracje informacji wokół proble-
mów różnych wydarzeń skupiających uwagę odbiorców na poziomie ponadlokalnym, tj.
wsie Zielnowo, Holendry Baranowskie, Miłoszyce (autor: Anita Kulawiak).
Ważnym elementem pracy jest część dotycząca zapisu fotograficznego, co stanowi jed-
ną z form reprezentacji ich przestrzeni (autorzy: Marcin Wójcik, Paulina Tobiasz-Lis).
Wykonywanie zdjęć, jak i ich interpretacja są wyrazem tworzenia i przetwarzania su-
biektywnych obrazów przestrzeni. Fotografie, zwłaszcza w naukach społecznych, stano-
wią szczególny rodzaj materiałów źródłowych w prowadzonych badaniach, co wynika
przede wszystkim z ich głównych funkcji, takich jak np. stymulowanie uwagi i wyobraźni
podczas obserwacji, które oznacza celową selekcję fotografowanych tematów, obiek-
tów, zdarzeń, kontekstów, utrwalanie wrażeń i spostrzeżeń. Fotografie badanych wsi,
wykonywane podczas prac terenowych, w zestawieniu z innymi formami reprezentacji
przestrzeni dopełniają ten wielowątkowy obraz i tworzą ramy dla interpretacji.
W podsumowaniu zawarto ocenę przydatności koncepcji reprezentacji przestrzennych
do badania struktur i procesów osadniczych oraz dokonano próby interpretacji prze-
mian wsi współczesnej (autor: Marcin Wójcik).
18
Tabela 2: Zestawienie wsi objętych badaniem
Lp.
Wieś
Gmina
Powiat
Wojewódz-
two
przestrzennego
Typ układu
(Szulc 2002)
Obszar
historyczny
(Szulc 2002)
Mezoregion
fizyczno-geogra-
(Kondracki 2001)
ficzny
Górny Śląsk
Równina Opolska
Lasowice
Wielkie
Goszczyn
Dzierżąźnia
Bielsk
Podlaski
Przeworsk
kluczborski
opolskie
grójecki
mazowieckie
kolonia
fryderycjańska
regularna wieś
placowa
płoński
bielsko-
-podlaski
przeworski
mazowieckie
rzędowka bagiennna
(kolonia holenderska)
podlaskie
szeregówka
podkarpackie
łańcuchówka
Czerwona
Długowola
Dzierzążnia
Grabowiec
Grzęska
Holendry
Baranowskie
Baranów
grodziski
mazowieckie
Jodłów
Otmuchów
nyski
opolskie
Księże Pole
Baborów
głubczycki
opolskie
kolonia holenderska
regularna wieś
ulicowo-placowa
(owalnica)
okolnica
Marszowice
Miejsce
Odrzańskie
Miłoszyce
Nasiadki
Niezabyszewo
Gdów
Cisek
Jelcz-
-Laskowice
Lelis
Bytów
wielicki
małopolskie
wielodrożnica
kozielski
opolskie
oławski
dolnośląskie
ostrołęcki
mazowieckie
bytowski
pomorskie
niereglarna wieś
drogowa
regularna wieś
ulicowo-placowa
(owalnica)
rzędówka
wieś drogowa,
okrągła
Nowołoskoniec
Oborniki
Wielkopolskie
obornicki
wielkopolskie
rzędówka bagienna
(kolonia holenderska)
Pacew
Promna
białobrzeski mazowieckie
wielodrożnica
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
Pakosławice
Pakosławice
nyski
opolskie
wieś regularna
Ziemia Nyska
Piwoda
Wiązownica
jarosławski
podkarpackie
rzędówka
Słowino
Darłowo
sławieński
Zabrodzie
Biskupiec
olsztyński
Zielnowo
Darłowo
sławieński
Złotogłowice
Nysa
nyski
zachodniopo-
morskie
warmińsko-
-mazurskie
zachodniopo-
morskie
opolskie
regularna wieś
ulicowo-placowa
(owalnica)
wieś drogowa,
rozdrożna
wieś drogowa
duża, regularna
ulicówka
Ziemia
Przemyska
Pomorze
Środkowe
Warmia
Pomorze
Zachodnie
Ziemia Nyska
Źródło: opracowanie własne na podstawie Szulc (2002) i Kondracki (2001).
Mazowsze
Mazowsze
Polesie
Ziemia
Przemyska
Mazowsze
Ziemia Nyska
Górny Śląsk
Małopolska
(Ziemia
Krakowska)
Górny Śląsk
Dolny Śląsk
Mazowsze
(Kurpie)
Ziemia Bytowska
Wielkopolska
(Ziemia
Poznańska)
Mazowsze
Wysoczyzna
Rawska
Wysoczyzna
Płońska
Równina Bielska
Pradolina
Podkarpacka
Równina
Łowicko-Błońska
Przedgórze
Paczkowskie
Płaskowyż
Głubczycki
Podgórze
Bocheńskie
Kotlina Raciborska
Równina
Oleśnicka
Równina
Kurpiowska
Pojezierze
Bytowskie
Kotlina
Gorzowska
Dolina
Białobrzeska
Równina
Wrocławska
Płaskowyż
Tarnogrodzki
Równina Słupska
Pojezierze
Mrągowskie
Równina Słupska
Równina
Wrocławska
19
0
25
50
100
km
Zabrodzie
Nasiadki
Grabowiec
Dzierzążnia
Holendry
Baranowskie
Długowola
Pacew
Zielnowo
Słowino
Niezabyszewo
Nowołoskoniec
Miłoszyce
Czerwona
Złotogłowice
Pakosławice
Jodłów
Miejsce
Odrzańskie
Księże Pole
Marszowice
Grzęska
Piwoda
Rycina 1: Rozmieszczenie badanych wsi w Polsce
Źródło: opracowanie własne
20
Pobierz darmowy fragment (pdf)