Darmowy fragment publikacji:
EKSPRESJA RUCHU
– CIAŁO – KREACJA – KOMUNIKAT
Nr 3559
EKSPRESJA RUCHU
– CIAŁO – KREACJA – KOMUNIKAT
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Katowice 2016
Redaktor serii: Pedagogika
Ewa Wysocka
Recenzent
Jolanta Bonar
Redaktorzy naukowi
Małgorzata Łączyk
Aleksandra Pyrzyk-Kuta
SpiS treści
Wprowadzenie
Część I. Ciało – słowo – metafora
Alicja Baluch
Czytać ciałem – czy to możliwe?
(na podstawie „Poczwarki” Doroty Terakowskiej)
Alicja Ungeheuer-Gołąb
„Śpiew i skowyt”
Autorefleksja o odbiorze i tworzeniu liryki
Maria Molicka
Dlaczego warto zachęcać dzieci do układania bajek
Część II. Ciało – ekspresja – autokreacja
Małgorzata Łączyk
Związek ucieleśnienia i narracji na podstawie obserwacji
zachowań dzieci w ich kontakcie ze sztuką wizualną
Iwona Tomas
Ucieleśniona post-narracja sztuki współczesnej
Teresa Wagner-Tomaszewska
Wyrażenie siebie poprzez ciało w pantomimie jako efekt
udziału wychowanków Specjalnego Ośrodka Wychowawczego
w Mysłowicach w dodatkowych zajęciach kulturalnych
7
15
27
47
69
83
97
Część III. Ciało – dźwięk – terapia
Anna Lipiec
Rozwijanie potencjału twórczego oraz wrażliwości emocjonalnej
poprzez wyrażanie muzyki ruchem w metodzie rytmiki
Emila Jaques-Dalcroze’a
Sara Knapik-Szweda
Wyzwalając świadomość siebie i świata w muzyce – znaczenie procesu
muzykoterapeutycznego u dziecka z deficytem wzroku
i ze sprzężoną niepełnosprawnością. Badanie fenomenologiczne
Karolina Kantyka-Dziwisz
Muzykoterapia jako forma wsparcia rozwoju społecznego dzieci
z niepełnosprawnością intelektualną oraz ruchową
Karolina Walentyńska
Słucham uchem, słucham brzuchem – działania
muzykoterapeutyczne dla hospitalizowanych kobiet ciężarnych
Część IV. Ciało – zmysły – ekspresja artystyczna
Aneta Pukacz
Pokonywanie barier percepcji wzrokowej w odbiorze
sztuk wizualnych
Aleksandra Pyrzyk-Kuta, Ewelina Kawiak
Czy tylko dzieci „mogą czuć się w swoim ciele jak w domu”? –
pogłębianie świadomości ciała i ekspresji ruchu
w recepcji studentów uczestniczących w zajęciach
z metody Weroniki Sherborne
117
131
151
165
181
193
WproWadzenie
Opracowanie Ekspresja ruchu – ciało – kreacja – komunikat obejmuje
problematykę, której wątkiem przewodnim jest znaczenie ciała – trak-
towanego jako medium umożliwiające człowiekowi przecieranie szlaku
wiodącego go wprost od doświadczania „trzewiowych reakcji”1 do wni-
kliwego samopoznania. Ciało i umysł należy traktować równoprawnie,
w rozważaniu wszelkich przejawów aktywności ludzkiej prowadzącej do
odkrywania znaczeń, rozumienia siebie i innych. Dzięki temu jesteśmy
bliżej nadania sensu własnemu istnieniu. Tytuł książki (być może nie
wprost) sugeruje, że obecność każdego z nas wypełnia się poprzez akty
kreacji, wyrażanie siebie, komunikowanie się z innymi, w czym ciało pełni
rolę fundamentalną. Ma ono moc znaczeniotwórczą.
Tematyka dotycząca roli ciała zdaje się być we współczesnej kul-
turze albo marginalizowana, albo zdominowana przez perspektywę
jego instrumentalizacji, co rzeczywiście stanowi dziś realny problem.
W niniejszym tomie zebrano jednak artykuły, których autorzy traktu-
ją ciało z odpowiednią atencją, wręcz namaszczeniem, dostrzegając, że
sfera soma nie jest mniej ważnym od psyche nośnikiem, tranzystorem
czy wręcz generatorem kodów i komunikatów, ugruntowujących sens
naszej egzystencji. Jest on związany z jakością obcowania intrapsy-
chicznego, ale też interpersonalnego, czyli we wspólnocie z innymi.
1 M. Johnson: Znaczenie ciała. Estetyka rozumienia ludzkiego. Przeł. J. Płuciennik.
Łódź, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2015, s. 9.
8
Małgorzata Łączyk, Aleksandra Pyrzyk-Kuta
Ta wspólnota tworzy się z ucieleśniania, podmiotowego kontaktu
z samym sobą lub z innymi ludźmi, bez czego trudno sobie wyobra-
zić proces rozwoju. W takim współbyciu realizuje się – mniej czy bar-
dziej świadomie – funkcja budowania i odczytywania znaczenia, które
jest efektem dialektycznej relacji między dwiema wymienionymi wyżej
sferami. O ich specyficznym przenikaniu się traktuje opracowanie Kata-
rzyny Krasoń2, będące wnikliwym teoretyczno-empirycznym studium
dotyczącym znaczenia cielesności w procesie poszukiwania istoty oso-
bowego „ja”, zorientowanego na świadome i wartościowe bycie w świecie.
Rozważania o znaczeniu ciała mogą odnosić się do różnych kon-
tekstów, ale w tym tomie refleksja naukowa ukierunkowana jest na to,
aby wzmocnić rangę ciała i zaakcentować aspekt ucieleśnienia poznania.
Jest to m.in. przedmiot badań amerykańskiego filozofa Marka Johnsona,
według którego:
znaczenie wyrasta z naszych trzewiowych reakcji na życie i jego cielesnych
uwarunkowań. Zrodzono nas na ten świat jako stworzenia z ciała i to właśnie
poprzez nasze cielesne percepcje, ruchy, emocje bądź czucia owo znaczenie
staje się możliwe i przybiera takie formy, jakie widzimy3.
Przywołany fragment wyraziście odzwierciedla kontekst wypowiedzi
i refleksji autorek tekstów zamieszczonych w tym opracowaniu.
Prezentowane materiały mają charakter poglądowy oraz empirycz-
ny. Ze względu na akcentowane w nich zagadnienia uporządkowano je
tematycznie, dzieląc cały zbiór na cztery części: Ciało – słowo – metafora;
Ciało – ekspresja – autokreacja; Ciało – dźwięk – terapia; Ciało – zmysły –
ekspresja artystyczna.
W części pierwszej zamieszczono teksty Alicji Baluch, Alicji Un-
geheuer-Gołąb oraz Marii Molickiej. Łączy je uznanie kreacyjnego po-
tencjału treści dzieł literackich, których recepcja skutkuje przeżyciem
odciskającym ślad w pamięci cielesnej. Autorki przekonują czytelnika
o mocy słowa ucieleśnionego.
2 K. Krasoń: Cielesność aktu tworzenia w teatrze ruchu. Integracja sztuki i edukacji w roz-
woju i transgresji potencjału człowieka. Kraków, Universitas TAiWPN, 2013.
3 M. Johnson: Znaczenie ciała…, s. 9.
Wprowadzenie
9
Alicja Baluch rozpatruje funkcję i znaczenie cielesności z dwóch per-
spektyw, co odbija się w podziale artykułu na dwie części. Zmierzając do
odpowiedzi na pytanie o to, czy możliwe jest czytanie ciałem, w pierwszej
części autorka dowodzi, iż lektura ciałem jest nie tyle możliwa, ile jest
po prostu konieczna. Mowa ciała jest zadaniem-wyzwaniem dla pośred-
nika tej nacechowanej intersemiotycznością lektury (np. rodzica), ale
nadrzędnym celem jest jej uruchomienie u odbiorcy dzieła, czyli dziec-
ka. Kanwą rozważań autorki na temat cielesności i terapeutycznej roli
czytania ciałem jest książka Doroty Terakowskiej Poczwarka. Analiza
przeprowadzona w drugiej części artykułu jest wielowarstwowa i przesy-
cona znaczeniami (odwołania do archetypowych wzorców), które autorka
odkrywa przed czytelnikiem, bazując na swym doświadczeniu i przeżyciu
cielesnym treści wspomnianej książki.
Alicja Ungeheuer-Gołąb opiera swój tekst na metodzie autobiogra-
ficznej. Odkrywa przestrzeń subiektywnych przeżyć cielesnych i auto-
odczuwania, wynikających z deskrypcji znaczenia treści utworów lirycz-
nych. Lektura tego tekstu uzmysławia, z jaką siłą wnikają one w ciało
i duszę, odciskając się w pamięci, modelując myślenie, kształtując cha-
rakter. Autorka przepięknie i drobiazgowo odtwarza niektóre z ważnych
dla siebie wydarzeń życiowych zanurzonych silnie zarówno w pamięci
ciała, jak i we własnej jaźni czy tożsamości. Autorka buduje narrację
o swoich przeżyciach, odwołując się do znaczących dla niej utworów
literackich (zwłaszcza pieśni). Jednocześnie dokumentuje osobotwórczy
wymiar relacji i przywiązania do utworów lirycznych towarzyszących jej
od wczesnych lat dziecięcych.
Maria Molicka na początku swojego artykułu dotyczącego korzyści
wynikających z układania przez dzieci bajek wskazuje na potencjalne za-
grożenia wynikające z instrumentalnego traktowania człowieka w epoce
ponowoczesności. Autorka skupia się na dzieciach, których potencjał
niweczą „starania” rodziców, często nieświadomych istoty własnych za-
dań czy obowiązków, które nie kończą się na „przyozdabianiu” dziecka,
rozumianym wprost jako ingerowanie w jego ciało. W tym wyraża się
przedmiotowe podejście do dziecka, przejawiane także przez rodziców
neurotycznie skoncentrowanych na wszechstronnym rozwoju dziecka.
Autorka radzi skupić się na jego kreatywności i przywołuje założenia
kognitywnie zorientowanych lingwistów, dotyczące myślenia ucieleśnio-
nego. Bazą dla poznawania ucieleśnionego jest według niej lektura bajek,
10
Małgorzata Łączyk, Aleksandra Pyrzyk-Kuta
stanowiąca punkt wyjścia do samodzielnego ich tworzenia. Dalsza część
artykułu zawiera szczegółowy i podparty argumentami opis korzyści wy-
nikających z wdrażania dzieci do postulowanej formy aktywności.
W części drugiej niniejszego opracowania zebrano teksty, w których
uwaga autorek skupia się na ekspresji, autokreacji, narracji ciałem. Ten
wątek jest osią rozważań Małgorzaty Łączyk, Teresy Wagner-Tomaszew-
skiej i Iwony Tomas.
Małgorzata Łączyk rozpatruje znaczenie ucieleśnienia w kontek-
ście rozwijania myślenia narracyjnego oraz przedstawia spostrzeżenia
wynikające z obserwacji dzieci z klas pierwszych dokonujących aktu
ucieleśnienia narracji. Dzieci podczas zajęć, których istotą jest wyzwa-
lanie potencjału kreacyjnego poprzez sztuki wizualne, odkrywają siebie,
własne możliwości, wyzwalają emocje i skojarzenia, konfrontują opinie,
współdziałają, tworzą, stanowiąc dla siebie nawzajem źródło inspiracji,
wiedzy, pozytywnych przeżyć. Każde dziecko ma pole do improwizacji
i otrzymuje równe szanse zaistnienia jako bohater współtworzący opowia-
dania, jak i jako bohater odgrywający rolę, aktor ucieleśniający określone
wątki stworzonej fabuły. Spektakl jest zasadniczym elementem, podczas
którego dzięki ekspresji cielesnej materializują się dziecięce wyobrażenia,
wiedza, potrzeby. Uczestnictwo w nim jest doświadczeniem umożliwiają-
cym bliższe poznanie siebie oraz innych i stwarza okazję do odkrywania
swojego potencjału.
Teresa Wagner-Tomaszewska zajęła się zagadnieniem możliwości,
jakie stwarza pantomima. Autorka zaprezentowała efekty zajęć kultural-
nych wśród wychowanków Specjalnego Ośrodka Wychowawczego w My-
słowicach, którzy podjęli się realizacji spektaklu opartego na motywie
walki dobra ze złem. Tak złożony temat z pewnością nie mógł zostać
podjęty bez refleksji czy emocji, które czasami trudno wyrazić werbalnie.
Ruch i pantomima dały aktorom szansę na bezpieczne katharsis. Uczest-
nicy realizowali poprzez spektakl dodatkową misję – chcieli przestrzec
widzów przed tym, co było złe w ich życiu. Dowodzi tego dobitnie frag-
ment stanowiący wypowiedź jednej z uczestniczek przedstawienia.
Iwona Tomas przygląda się ciału ludzkiemu, które współcześnie
staje się nośnikiem, narzędziem oraz kanałem informacyjno-poznaw-
czym, zyskując miano hybrydowego medium czynnie zaangażowanego
w organizowane zdarzenia artystyczne. Podejmuje rozważania na temat
Wprowadzenie
11
proliferacji i niepodważalnej ekspansji ucieleśnionej post-narracji sztuki
współczesnej oraz znaczenia sfery somatycznej człowieka w przedsięwzię-
ciach artystycznych w formie performansu. Nazywa je nawet składnikiem
sztuki współczesnej, dzięki któremu możliwa staje się ucieleśniona ko-
munikacja, nierzadko przybierająca formę trudną, drażniącą, a wręcz –
odpychającą.
W części trzeciej ideą przewodnią staje się założenie o relacji pomię-
dzy ciałem, dźwiękiem a terapią. Inspiruje ono Annę Lipiec, Sarę Knapik-
-Szwedę, Karolinę Kantykę-Dziwisz i Karolinę Walentyńską do refleksji
naukowej i przedsięwzięć empirycznych. Prezentowane wyniki badań
potwierdzają wartość i znaczenie oddziaływania dźwiękiem i muzyką.
Anna Lipiec w swoim artykule analizuje zalety stosowania metody
rytmiki Emila Jaques-Dalcroze’a pod kątem rozwoju wrażliwości emo-
cjonalnej i kreatywnej osobowości. Wiele uwagi poświęca zagadnieniu
twórczego rozwoju, postawie twórczej oraz idei plastyki ożywionej (pla-
stique animèe), urzeczywistniającej się w akcie ekspresji ruchowej, pod-
czas której ciało elastycznie „wypowiada” się artystycznie.
Sara Knapik-Szweda rozważa możliwości i efektywność muzyko-
terapii w procesie wyzwalania świadomości siebie u dzieci ze sprzężoną
niepełnosprawnością oraz deficytem wzroku. Autorka w pierwszej ko-
lejności przywołuje funkcje świadomości, a następnie syntetycznie, ale
rzeczowo ukazuje wartość muzykoterapii i aktywności improwizacyjnej
w procesie rozwoju świadomości siebie i świata. Finalną część artykułu
stanowią studia przypadków, dzięki którym uzyskujemy wgląd w inter-
wencję muzykoterapeutyczną prowadzoną przez autorkę. Jej współpraca
terapeutyczna z dziećmi potwierdza skuteczność działań własnych, czego
egzemplifikacją są muzyczne zachowania dzieci wskazujące na rozwijanie
się u nich świadomości siebie, miejsca, sytuacji terapeutycznej oraz relacji
z drugą osobą.
Karolina Kantyka-Dziwisz przedstawia spostrzeżenia oparte o bada-
nia własne, których nadrzędny cel sprowadzał się do określenia potencjal-
nych zmian w sferze rozwoju społecznego dzieci z niepełnosprawnością
intelektualną oraz ruchową pod wpływem oddziaływań muzykoterapeu-
tycznych.
Karolina Walentyńska podejmuje wątek wykorzystania muzyki w re-
dukowaniu stresu hospitalizowanych kobiet ciężarnych. Treści zawarte
12
Małgorzata Łączyk, Aleksandra Pyrzyk-Kuta
w artykule wskazują na to, iż zainteresowania badawcze autorki bynaj-
mniej nie są przypadkowe. Bazuje ona na spostrzeżeniach poczynionych
podczas kontaktu z kobietami umieszczonymi na oddziale patologii ciąży,
a w artykule przedstawia materiał empiryczny będący pokłosiem prze-
prowadzonego wśród nich sondażu. Rzeczowo uzasadnia potrzebę badań
w wybranym przez siebie obszarze, powołując się na teorie naukowe, sta-
nowiące stosowną dla nich wykładnię.
W części czwartej książki zgromadzono teksty Anety Pukacz oraz
współautorski artykuł Aleksandry Pyrzyk-Kuty i Eweliny Kawiak. Motyw
przewodni poruszanych tu zagadnień dotyczy roli percepcji i ekspresji
cielesnej w aktywności wzbogacającej podmiotową wiedzę, sferę emocjo-
nalną i samoświadomość.
Aneta Pukacz jest autorką artykułu o charakterze empirycznym.
Głównym jej zamierzeniem jest refleksja nad barierami w odbiorze sztuk
wizualnych doświadczanymi przez osoby słabowidzące. Autorka wskazuje
na zalety audiodeskrypcji, dzięki której osoby z zaburzeniami percepcji
wzrokowej mogą aktywnie uczestniczyć w kulturze. W artykule przedsta-
wiono wyniki badań sondażowych, które dowodzą, że problem wymaga
poważnej eksploracji, a zagadnienie nie może pozostać zbagatelizowane.
Aleksandra Pyrzyk-Kuta i Ewelina Kawiak w swoim artykule opisują
znaczenie ciała i ruchu. Wskazują, że dzieciom towarzyszy nieustanna
potrzeba spontanicznego działania, w tym ruchu, natomiast w przypadku
młodych ludzi to zagadnienie jest bardziej złożone. Dla niektórych ciało
może okazać się potrzaskiem, dla innych zaś narzędziem ekspresji i prze-
strzenią nadawania komunikatów społecznych. Badania ankietowe wśród
uczestników rocznych zajęć prowadzonych metodą ruchu rozwijającego
Weroniki Sherborne dowodzą, że ruch jest swego rodzaju facylitatorem
nawiązywania relacji, pomaga w odkrywaniu potencjału tkwiącego w ciele,
wzmaga jego witalizm i energię.
Małgorzata Łączyk,
Aleksandra Pyrzyk-Kuta
Redakcja: Dominika Kielan
Projekt okładki: Mariusz Bieniek
Redakcja techniczna: Dominika Kielan
Korekta: Magdalena Bieniek
Łamanie: Mariusz Bieniek
Copyright © 2016 by
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
Wszelkie prawa zastrzeżone
ISSN 0208-6336
ISBN 978-83-226-3021-1
(wersja drukowana)
ISBN 978-83-226-3022-8
(wersja elektroniczna)
Wydawca
Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego
ul. Bankowa 12B, 40-007 Katowice
www.wydawnictwo.us.edu.pl
e-mail: wydawus@us.edu.pl
Wydanie I. Ark. druk. 12,5. Ark. wyd. 11,0.
Papier offset, kl. III, 90 g Cena 20 zł (+VAT)
Druk i oprawa: „TOTEM.COM.PL Sp. z o.o.” Sp.K.
ul. Jacewska 89, 88-100 Inowrocław
Pobierz darmowy fragment (pdf)